Blog » Michael Jackson
Posted on 1252160705|%A: %d %B, %Y|agohover
Mijn eerste aanraking met pop muziek die ik echt ging luisteren was van Michael Jackson. In mijn omgeving werd de beste man niet echt gewaardeerd, maar liedjes als "They don't care about us", "Man in the mirror" en "Smooth Criminal" vond ik zo mooi dat ik zelfs fan werd. Een beetje fan vergeleken met een diehard MJ fan, maar goed, fan dus. De liedjes zijn goed en voor een groot deel ook zelf geschreven. Ook qua muzikaliteit en creativiteit staken de nummers ver boven andere popmuzikanten uit naar mijn mening. Niet gek ook als je ziet hoeveel goede producers en (jazz)muzikanten meehelpen op de albums. En MJ was zelf natuurlijk een muzikaal talent. Grappig als je de demo tracks hoort op het 'Off the wall special edition album' of MJ een suggestie voor een koor variatie ziet doen op de youtube filmpjes, the making off 'We are the world'. Het rytmisch zingen, de snikjes en tikjes en de gospel koortjes waar hij overheen soleert. En ja, de teksten spraken mij ook aan in die tijd… 'I'm starting with the man in the mirror, I'm asking him to change his ways"… toch een beetje een hang naar een betere wereld heh. En dan dat dansen, helemaal te gek toch? Die moonwalk (Billie Jean), groepschoreografie (Remember the Time en Dangerous live), maar ook de soort 'robotstijl' (Scream, Stranger in Moscow live). Thriller is dan wel het meest verkochte album, maar mijn favoriet is toch wel Bad denk ik. Maar ook de albums Dangerous en HIStory vind ik goed. Een wat andere muzikale stijl (wat meer ritmisch pratend/geluidenmakend), maar daar hield ik wel van (zoek maar eens op youtube een beatboxende MJ). Ook het album 'Blood on the dancefloor' bevatten interessante nummers (Morphine bijv.). Het laatste album Invincible daar kan ik weinig goeds over zeggen, ik vind het helemaal niks.
Toch zaten er altijd ook wat trieste gevoelens en bijwerkingen om zijn muziek heen. Een niet al te leuke en gezonde jeugd gevolgd door een enorm sterrendom, zijn blijkbaar geen goede ingrediënten voor een redelijk gezond volwassen leven. Dat hing ook een beetje om zijn muziek, clips en concerten heen. Omringt met niet al te beste vrienden en een combinatie van extreme verlegenheid en (wellicht daardoor) zelfverheerlijking, zorgden dat er nauwelijks meer grenzen waren voor MJ. Je ziet dat bijvoorbeeld in de clip van 'Black or white', als de clip afgelopen is volgt er nog een soort verlenging, waarin MJ zich op een wijze toont, dat je denkt, loopt er nou niemand in dat team om hem heen die zegt, heh MJ leuk filmpje, maar toch niet beter ff wat minder? En ja de hand op het kruis leggen voor geografische doeleinden vind ik ok, maar de wat vunzige vingerbewegingen op het podium was ik ook niet bijster fan van… En over de grens ging MJ natuurlijk ook met z'n beste vriendjes, de kinderen (officieel misbruik of niet…).
Daarnaast was er de perfectie en zelfverheerlijking. Waanzin toch dat History beeld door The Thames en het intro filmpje van History (lijkt wel of je naar propaganda van Stalin aan het kijken bent)? En constant hing het succes van Thriller als een duvel boven zijn verder carrière. Altijd maar weer die hang om de King of Pop te zijn en om succesvol te blijven (zie bijv. de film Ghosts van MJ, het thema doet vermoeden dat MJ weer een tweede Thriller wilde…). Daarbij, MJ was ook maar een mens (understatement), zo blijkt onder meer uit het feit dat hij tijdens met name zijn laatste tours veelvuldig playbackte (niet gek als je ouder wordt, tegelijkertijd wil zingen en dansen en ook nog de liedjes wilt zingen van in de tijd van de Jackson5). Dat deed hij dan wel weer op zo'n manier dat hij daar een oscar voor King of playback zou kunnen krijgen. Lastig om je sterrenstatus steeds maar weer te moeten/willen bewijzen.
En dan die even gekke fans, ook niet echt goed voor je (geestelijke) gezondheid. Het is wat als je zo weinig privacy hebt en zo vereerd wordt. Lijkt me ook lastig als je net de grootste popstar bent om dan te constateren dat je vitiligo hebt. Een ziekte waarbij je pigment aangetast wordt. Ik weet eigenlijk niet of dat nou ook de reden was om een handschoentje te gaan dragen, zou me niets verbazen. Raar en triest ook dat de media en het publiek de ziekte vitiligo altijd in twijfel hebben getrokken, dat heeft MJ zelf altijd verteld en ook op foto's is het duidelijk zichtbaar.
En tja toen ging die dood. Ik hield me al een tijdje niet meer bezig met MJ, maar toen toch even live CNN gekeken en het verbaasde mij dat het me toch wel wat deed. Een gemis! Zoals het nu lijkt is een combinatie tussen de ster die alles gedaan krijgt en de mensen daaromheen die nooit nee zeggen hem fataal geworden. Wat een kwakzalver die dokter (als de berichten kloppen)!
Uiteraard volgde er een media hype, maar de reactie van de zwarte gemeenschap bij het Apollo theater vond ik het mooist. Die gingen terug naar de basis en gingen al dansend en zingend de straat op. Genieten van de muziek en het dansen, dat is toch uiteindelijk waar het om gaat? Helaas dat MJ dat zelf een beetje kwijt was geraakt… Moeilijk ook om daar een schuldige voor aan te wijzen…
'Rouw' at Apollo (vanaf min 1:00):
They don't care about us, Iran versie
Like this entry?
Leave a comment
Write very good! Back Up.
Discount Sunglasses http://www.bestsunglassesbrand.com
Moncler Down http://www.frbestmoncler.com
Sunglasses for Glasses http://www.worstsunglassesbrand.com
Discount Nike Sneakers http://www.nikerwo.com
Post preview:
Close preview